در ضمن آدم تنهایی چنینی جاهایی رفتن هم نیستم !

میون این روزهای تلخ و خاکستری، تنها   دلخوشی  م تکون خوردن های توعه.. تنها اتفاقی که هربار، لبخند میشونه روی لبم و منو به زندگی امیدوار میکنه.. 

امضا: یک مامان باردار.

در این حد دلم نمیخواست همسر فردا راهی سفر بشه که چندشب پیش هنوز نرفته زار زار گریه م گرفت!

حریفش نشدم و در نهایت بهش گفتم لااقل یه استخاره بگیر من دلم راضی بشه به رفتنت!

جوابش خوب بود و آرومم کرد.

همسر گفت من میتونستم سه شنبه برم اما بخاطر شما سفرمو گذاشتم چهارشنبه که بیشتر کنارت باشم.

حالا از هفت صبح رفته هنوز نیومده خونه :| بعدم زنگ زدم میفرمایند که نظرت چیه ساعت 2-3 نصفه شب حرکت کنم؟

این بود آرمان های ما؟

الان من حق ندارم سرمو بکوبم تو دیوار ؟ :|

هرجور حساب میکنم، میبینم آذر 95 آخرین زیارت مشهدمون بود..

ولی..

انگار چنددد سال گذشته..

بس که دلتنگیم..

بس که تصاویر حرم رو میبینیم و دلمون پر میکشه..

هنوز یه ماهی مونده تا بشه دوسال..

اما دلم میخواد امیدوار باشم..

اونقدری که هنوز دوسال نگذشته قسمت بشه بیاییم حرم..

شاید آقا طلبید..

هرچند با حساب و کتابهای ما جور درنیاد..

حرم لازمیم..

مشهدی ها حرم رفتین التماس دعا :)

توی بدترین شرایط، صبح که پامیشدم برام روز جدیدی بود.. انگار که تموم بدحالی دیروز محو شده بود و میتونستم روز خوبی برای خودم بسازم..

امروز اما، با همون سردرد دیشب چشمم رو باز کردم. با همون قلبی که پر از غصه و ناراحتیه نفس کشیدم و ذهنم نتونست بپذیره که امروز یه روز دیگه ست پس برو بسازش. نتونست خودش رو گول بزنه و همه چی رو یادش بره. انگار که رسیده باشه به ته خط. دیگه توان ساختن دوباره نداره.. یه چیزایی اگه خراب بشه، نمیشه تعمیرش کرد. باید انداخت دور..